INFORMATICS

Technologia baterii LI-ION sięga lat 1960 i została opracowana przez Narodową Agencję Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA). Jednak pierwszy prototyp wyszedł na rynek  w roku 1970.

W 1970 rok M. Whittingham opracował technologię wykorzystującą siarczek tytanu jako materiał katody i metale litu jako elektrody ogniwa.

W 1980 roku na Uniwersytecie w Pensylwani podjęto prace których celem było przystosowanie grafitowych elektrod do pracy z litowymi elektrodami. Był to duży postęp w technologii.

W 1979 roku J Goodenough zademonstrował akumulator LI-ION używając ogniwa z elektrodą litowo tlenowo kobaltowej oraz katodą litową.

Kolejny etap to produkcja funkcjonalnego ogniwa które umożliwia ładowanie litu w graficie zostało to osiągnięte przez Rachid Yazami w 1979 roku. Od tego momentu aż do roku 1985 rozpoczyna się praca nad opracowaniem technologii do masowej produkcji.

 Litowa bateria wtórna została opracowana przez Akira Yoshino w Japoni około 1985 roku i została wprowadzona na rynek przez firmę SONY w roku 1991. Materiałem katody w tej baterii był LiCoO2 (LCO) . Zastosowanie tlenku kobaltu było bardzo ważne ze względów bezpieczeństwa, struktura chemiczna takiego ogniwa była bardziej stabilna w warunkach atmosferycznych i była mniej niebezpieczna.

Bateria LI-ION składa się tak jak większość baterii z trzech głównych składników.

Katody, Anody, Elektrolitu

Głównym nośnikiem naładowania są jony litu stąd nazwa technologii akumulatorów. Zarówno anoda jak i katoda wykonana jest z materiałów które pozwalają na przepływ jonów litu.

 Intercalation - proces w którym jony litu w baterii  LI-ION wstawiane są do elektrody

 Deintercalation - proces odwrotny czyli wyodrębnianie jonów litu z elektrody